Wspomnienie po kwiatach
Nadszedł wiatr co zdmuchnął
z ziemi kolorowe kwiaty
Te w pośpiechu ucieczki pogubiły
swe liście i płatki
Teraz stoją rozrzucone po kątach
na kulawej nodze
Nie są już kwiatami,
pozostały tylko wspomnieniem
Wiatr robiąc z nich kaleki szczęscia
przywiał sztuczne kwiaty
Teraz stoją pełne dumy,
lecz nie mogą wbić się w ziemię
Bo ta matka płacze
za swymi jedynymi dziećmi
Które własnych już nie zrodzą!
A więc nikt nie ujrzy tego
czym niegdyś były kwiaty
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.