wstanę

Wiem, że wstanę, się podniosę,
podaruję niebu uśmiech,
może słońce w końcu wstanie,
i z uśmiecham świt nastanie.
Wzniosą się tumany kurzu
i przykryją łany zboża,
tak jak kiedyś to zrobiła
bardzo bliska mi osoba.
Nie pogardzę wyrzutami,
które mi wskazała próżnie,
nie pozwolę sobie na to,
by mnie znów mieszała z błotem.
Świt co rangę swoją wznosi
ponad nieba obłokami,
nie pogardzi naiwnością,
choć to tylko gra słowami,
już nie boję się wieczności
chociaż samotności trochę
i gdy mam tak tkwić w próżności
wolę sam, choć boli mocniej...

może kiedyś... zatęskni.

autor

figaro79

Napisany: 2007-01-23 Dodano: 2007-01-24 07:12:14

Ten wiersz przeczytano 761 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie