Wstęga
Błękitna wstęga oświetla mą drogę
Na końcu jej spokój
Z utęsknieniem czeka,
Obok przystanku szczęścia,
Który jakże często przegrywa
Walkę z pociągiem zaślepienia
Jadącym w przeciwnym kierunku
Czerwona wstęga oświetla mą drogę
Na początku jej szczęście
Dobrze już poznane
Siostrą jego jest złuda,
Powodując zatracenie w rodzinie
Pomaga wsiąść
Do pociągu na czarnym przystanku
Jadącym ciągle w kierunku szczęścia,
Szczęścia złudy
Czarna wstęga oświetla mą drogę
Po środku jej radość i szczęście,
Radość z nałogu
Szczęście złudy
Wsiadając do tego pociągu
Pozostał tylko jeden przystanek
Przystanek zatracenia
autor
Artysta
Dodano: 2009-11-07 03:33:56
Ten wiersz przeczytano 645 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Z tego pociągu trzeba wysiąść kiedyś, ale jak
przystankiem zatracenie...jak długa to jazda?
Zastanawiający...
ciekawe wstęgi ...którą by wybrać ...:)
Świadomość /rozum/ odczytała, że szczęście może być
złudą a w następnej kolejności zatraceniem a jednak to
uczucie napędza i nigdy nie wiadomo Krzywda innych gdy
to uczciwość zawsze zatrzymuje w pędzie Wiersz dobry
dramat w klimacie +:):) Piękny
Bardzo zadziwjająca dla mnie historia... Daję+