wstyd
drzewa kuliły się w tym mroku
zimnym i martwym jak dusza
co w piekle tańczy szalona
wstyd oddać wodą nieprzebranym
siebie i miłość utopić lękiem
co gnieździ się głębiej niż dno
wstyd przybiec śmierci nago
wydrzeć matce świat jej cały
bladą nieść modlitwę łkaną
wstyd ukamienować siebie
wymachiwać kosą
płakać nocą
tak żyć
wstyd
autor
MarcinFilipiak
Dodano: 2011-08-19 20:15:19
Ten wiersz przeczytano 953 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
O tak, Masz rację.Ciekawe spojrzenie na szarą
rzeczywistość.Wiersz doskonały.
Bez milosci dusza umiera,nie warto bez niej
zyc.Pozdrawiam+++
wstyd się lękać przed miłością i przez nią się
'uśmiercać'.
Ciekawie napisany wiersz, zainteresował
mnie.Pozdrawiam.
masz rację, te czyny nie napawają dumą i honorem,
przekaz krótki i treściwy.