Wybawienie

Już się za życia wiele nadenerwowałam,
gdyż się knoci, plecie, lecz nie tak, jak to miało,
bo nie w czas porządek zrobiony i nie w porę
gość się przypatoczył dziś, a powinien wczoraj!

Bo się porcelana już nie błyszczy pod słońce,
bo serweta płaska, ale nie jest płaściutka,
powinna jak tafla, ale chyba dwa jej końce
ktoś przygiął, niecnota! I w ogóle przykrótka!

Już wiele się tego tałatajstwa zdarzyło
i coraz to trudniej było się z tym pogodzić,
aż któregoś to dnia, a chyba sama odkryłam,
że powodów do złości jakby mniej się płodzi…

Rzecz zadziwiająca, doprawdy niebywałe,
że się tak przestałam – denerwować, a wcale
krzątaniny więcej, nic a nic nie przybyło,
co się porobiło, więc co się porobiło?

Aż sprawa się rypła zwyczajnie, przypadkowo,
szukałam do koka spineczek - daję słowo
i nigdzie, przenigdzie znaleźć tychże nie mogłam...
Usiadłam przy stole i zamarłam w modłach!

Na miejscu widocznym i centralnie leżały,
były sobie, owszem i z pańci w głos się śmiały,
tyle, że oczęta – nic, a nic nie widziały,
gdyż się wzrok popsuł. Oto - wybawienie całe.

autor

marcepani

Napisany: 2019-06-26 Dodano: 2019-06-26 16:15:47

Ten wiersz przeczytano 971 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie