Wybija dzwon...

Wybija dzwon... chociaż serce mu się kraje
Obniża ton... A może mi się wydaje?
Nie, to nie on... To moja więdnąca dusza
Krzyczy w nim „won!”... lecz to nikogo nie wzrusza

Ściskam Twą dłoń... Nie czuję przypływu odwagi
Sięgam po broń..., nie przywiązując do tego wagi
Całuję Twą skroń... Łzy toczą się po mych policzkach
Wciąga mnie toń... mgieł blednących w ciemnych uliczkach

Wybija dzwon... chociaż to go dźwięcznie boli
Podwyższa ton... chociaż nikt mu nie pozwolił
Tak, tak, to on... nikt inny tak nie potrafi
Wykrzyczeć „won!”..., by dźwięk do serc głuchych trafił

autor

Kasia

Dodano: 2005-04-21 21:30:01

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie