Wyblakłe.

dla tomika m. hillar. i dla swojej naiwności.

jej jasne włosy
tak okropnie raziły w oczy. świecące
pukle spływały wodospadem po jej twarzy, gdy mówiła
że odchodzi.

raz w miesiącu wkładała tą swoją
wyblakłą żółtą sukienkę i wychodziła. ten stuk
bosych stóp o podłogę odbijał się
echem w jego głowie, gdy jazz snuł się z dymem
pod sufitem. bo nawet jego słowa nie potrafiły
zatrzymywać

wracała z rosą we włosach. dotykał ją
ciepłymi dłońmi, obrysowywał usta
palcami, myślał, że zdoła zapamiętać
Każdy szczegół jej ciała.

nie zostawiaj tu samego
w te dni, gdy odchodzisz życie bawi się ze mną
na karuzeli

nie wiedział, że powroty się skończą
a on będzie musiał zamknąć
tą samą ciepłą dłonią
Jej oczy.

autor

Tajemna magia przypadku

Dodano: 2008-06-21 14:04:49

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie