WYBRZEŻE

widzę starość
biała mewę
na wąskim pasku krawężnika przycupnęła
tu, w środku miasta jest taka cicha
zagubiona


podchodzę do niej, leć – mówię – leć, na
wybrzeże
tam lecą wszystkie, żeby umrzeć
i już nie wiadomo, które to jeszcze mewy,
które białe anioły, a które duchy


pochylam się, podaję jej rękę
[ jej palce – jak zęby
wgryzają się w nią ]
i przeprowadzam na drugą stronę
[ przeprowadzam – ją – w mojej
ręce ]


tak cicho, tak lekko
nie opiera się, jakby już była duchem

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-05-31 23:19:32

Ten wiersz przeczytano 494 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie