Wydanie zeszytu (Druk =/= arkusz)

Arkusz.
Biała kartka papieru w niebieską linię,
w rogu czerwony margines.
Czarna i niebieska od liter.
Okładka z twardej oprawy,
na niej zdjęcia z Egiptu.
Własnoręcznie napisany tytuł:
„Wielkie marzenia z Egiptem w tle”
oraz moje nazwisko.
(Już nie anonimowe, znane nie tylko
w kręgu moich przyjaciół.
Znaczące już coś nie tylko dla tych
z którymi łączą mnie wspomnienia.
Znaczące już coś dla świata).
Także nazwisko mojego przyjaciela – Roberta,
twórcy rysunków.
Dwa razy rocznik ’85.

W środku jego kreska,
tło dla moich wierszy,
nie tylko moich.
Moje zdjęcia, teksty piosenek,
które grają w moim sercu.
Płyta Cd z muzyką, ksero płyty Queen
na okładce.
Odcisk mojej dłoni.
Okładka płyty ze Sfinksem…
Cenne maksymy, Wasze piękne i mądre sentencje
oraz parę Waszych słów do mnie i Wasza krytyka.
Oprawa graficzna naszego wykonania.
Bardziej przyjazna od szarej księgi „nieznajomego”
Poety, znanego tylko z nazwiska.
Księgi , która jest żywa, lecz której
autor już umarł.
Księgi, która już żyje własnym życiem i na którą
autor już nie ma wpływu.
Księgi, która nie ma już takiego tchnienia jak arkusz.
Chciałbym żeby tak nie było z moim tomikiem.
Chciałbym wydać go w takiej formie w jakiej go stworzyłem.
W jakiej się narodził.
Chciałbym aby w takowej ujrzał światło dzienne.
By w takowej wypłynął na świat
na głębokie wody poezji…
lecz to niemożliwe.

Druk.
To masowa produkcja książek.
Każdy metalowy odcisk litery na białej
jak mleko kartce
ma swoje ustalone miejsce.
Każde słowo, każde zdanie,
to nie twór ręki poety, jego pióra.
To nie atrament, tusz wypływająca z narzędzia pisarskiego.
To metalowy odcisk, to tusz z drukarki komputera:
bez czci, bez uczucia, bez życia bez autentyzmu.
W druku nie ma miejsca na sentymenty,
na własnoręczne pismo.
(Chyba, że na ilustracji albo na białej stronie dedykacji).

Poddanie się sztywnym zasadom druku jest nieuniknione.
Opieranie się regułom niezmiennie działającej
od wieków machiny nadaremne.
Jedynym wyjściem jest przystosowanie się do wymogów
i kanonów literackich.
Druk to doskonała niedoskonałość…
Lecz mimo tego, mimo jego wad.
Chciałbym żeby udało mi się to uczynić…

Chciałbym wydać „Marzenia”
Chciałbym wydać je w druku,
lecz chciałbym też abyście mogli
je czytać (oglądać) w oryginale
na 178 stronach arkusza,
który nigdy nie umrze.

autor

dawidny

Napisany: 2004-03-07 Dodano: 2017-02-25 10:51:12

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie