Wyobcowany - w wojsku

Serce w kryzysie: Jedyną radośc jaka sprawić moglem
moim współtowarzyszm - to zrobić numer - taki na 25
lat. Wtedy mieliby uciechę. Przecieralem oczy ze
zdumienia, jak marny jest ludzki gatunek.
Pozdrawiam serdecznie:)

Za Jastrzem. Łatwiej złamać ducha w samotni i
kontrolować nim, niż dwa duchy w przyjaźni. Wyjątkami
są samotne wilki na co dzień, dla nich często bez
różnicy. Jak ktoś przeleje im czarę, to potrafią
odwalić jakiś numer ( à la Houdini bez złapania
winnego) i śmiać się po cichu ;) Porozwalać trochę, te
twarde reguły, na przekór ku uciesze współtowarzyszy
niedoli. Pozdrawiam.

Być może - każą mu strzelać. - wtedy mniej więcej -
powiedziano mi, iż mam szczęscie , bo moja jednostka
pójdzie na Warszawę, a nie na Gdańsk.

Poczucie wyobcowania jest do pewnego stopnia
naturalne. Młody człowiek został przecież ze swojego
środowiska wyrwany i rzucony pomiędzy obcych ludzi.
Poczucie wyobcowania jest też wygodne dla dowódców i
dlatego starają się je pielęgnować. Lepiej dla nich
jes5t, gdy żołnierz nie czuje związku z ludźmi, do
których - być może - każą mu strzelać.

Waldeczku! - ja byłem w-skazany na kat. "A", bo
podobno bylo to niezbędne do mojej drogi zyciowej. - I
tak - ze względów zdrowotnych - cala doga zyciowa
poszla w pi-erony.
Pozdrawiam serdecznie:)

na całe szczęście dostałem kat ... D nawet na konserwy
się nie nadawałem ...