Wypalona ostatnia

Nie odkurzę pokoju. Nie dziś jeszcze, może.
Poczekam dwa tygodnie, aż zapach uleci.
Nie zmyję z lustra szminki w ceglanym kolorze.
Wszędzie twój ślad pozostał, jak mówią poeci.

Odwiedzam stary dworzec. Wiem, że nie powrócisz.
Wieczorem tak tu cicho. Tylko zegar tyka.
To są moje wspomnienia, jak sny romantyka.
Tym częściej staję z boku, stroniąc już od ludzi.

Świeca się wypaliła. Od ciebie, ostatnia.
W kolejnych już nie będzie kojącego blasku.
I mnie dopadła cisza. Jak erzac, jak matnia.

Może jednak posprzątać? Zaraz przyjdą goście.
Śmiać się będą przy winie ze wspomnień, z obrazków.
Może tak jest weselej, lecz, czy aby prościej?

Nie posprzątałem... zmieniłem mieszkanie

autor

tajga

Dodano: 2011-10-01 00:21:13

Ten wiersz przeczytano 860 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie