Wyrocznia
Pryska wyrocznia, jak pełna drzazg gałęzi
obłocznia,
Nic nie zmierzi takiej bez liku i uczucia
wstydu.
Pokazuje się i znika, nie mając niczego do
ukrycia.
Pamięcią wzdychamy i wdzięcznie pokłon
odkładamy.
Nic nie mamy do stracenia.
Pokora, pokorą, a bez wątpienia wiesz co
czynisz.
Swą obojętnością zatracasz siłę i ciało.
Co tak naprawdę się stało,
że bez tego nie można żyć, a się umiera.
Głosy mówią coś o nadziei.
Lecz ona nie istnieje już tu na ziemi,
są tylko lęki i obojętność…
Co z tego wynika?!
Nie dociekaj prawdy, bo wkrótce i ona
pryśnie,
jak sen po omacku…
I dalej jest niezwyciężona, to
wyrocznia,
Tak to ona!
Komentarze (4)
Ogłuchnąć na słowa wyroczni, gdy o złym plecie.
Pozdrawiam ciepło :)
Początek wiersza kuleje, druga połowa o wiele lepsza.
Ostro psują gramatyczne - wyrocznia/obłocznia,
wzdychamy/odkładamy.
"Głosy mówią coś o nadziei" - ciekawy wiersz :)
Pozdrawiam :)
,,Nie docieka się prawdy' albo ,,Nie dociekaj
prawdy"-tyle w kwestii poprawek. Nie znam się na
rymach więc moje zdanie, że są one nieregularne i do
dopracowania może być nieprawdziwe. Pozdrawiam!