wyrok

Witaj, Bodku :)
Przyznam się bez bicia, że też nie wiem, a jedynym
wytłumaczeniem jest to, że jakoś tak same się piszą -
ja tylko notuję. No i żeby nie były samotne, szukam im
towarzystwa ;)
Pięknie dziękuję za odwiedziny i komentarz.
Moc serdeczności na nowe dni :-)

Ewuniu,

Doprawdy nie wiem jak Ty to robisz. Przecież to tylko
mini, tylko obraz, tylko muzyka... a tworzy wspaniałą
Dużą Całość.

Pozdrawiam serdecznie pozostając ciągle pod wrażeniem
:)

Jastrzu,
tak, jesteśmy, ale nie w tym przypadku.
Taka karma.

Zawsze jesteśmy uwięzieni. Życie to suma ograniczeń.
Dopiero śmierć (być może) nas wyzwala.

Bardzo dziękuję, Mariuszu :)
Dobrej nocy

Kilka nutek ironii z melancholią.
Niedopowiedzenie pozwala na różnorodność odpowiedzi.
Pozdrawiam

JoViSkO,
miło mi to słyszeć - dziękuję uśmiechem :-)

Uwielbiam tą piosenkę A.M.Jopek, obraz przepięknej
młodej kobiety też zachwyca...a wiersz, chociaż to
miniaturka skrywa wiele głęboki i osobistych
tajemnic...Całość bardzo intrygująca...:) Pozdrawiam

PS
Marku - tytuł obrazu.

Marku, coś - w tym napisałeś - jest, ale... to mój,
osobisty wiersz - esencja zebranych przez lata
doświadczeń, które rzutuwały na życie. Więcej nie
chcę powiedzieć, wybacz.
Odpozdrawiam.

Dziękuję, Anno

To przypomina mi film Almodovara: "Skóra w której
żyję". Pozdrawiam

Bardzo kobiece- intrygujący ten wyrok.

Zosiaczku,
dziękuję, pięknie dziękuję uśmiechem.
Wszystkiego dobrego, Kreciku :)

Kuba-Winetu
Dziękuję za wierszyk o życiu.