Wyrzutek w Kosmos

Codziennie wyrzucam Cię z myśli,
zaprzeczam istnieniu w nadziei,
że miniesz wraz z porą deszczową
lub z zimnym powiewem jesieni.

Lecz w zimie odmrażam me zmysły
by spotkać w lodowej przestrzeni
iskierkę błyszczącą wspomnieniem
i w śniegu pogrążam otchłani.

Zachowam ten obraz nietrwały,
w pamięci utkany świadomie,
niech żyje swym życiem pozornym,
by kiedyś przypomnieć mu o mnie.

Gdy znikniesz w codziennym mozole,
w trywialnych problemach mnożony,
powrócę z przeszłosci do Ciebie,
jak obraz w jaskinię wtopiony.

Ukażę swą duszę oddaną
i ześlę energię umysłu,
w Twą aurę w odbiciu ukrytą,
jak obiekt niechcący poklasku.

Gdy jednak nie będziesz gotowy,
na miłość odważną bez granic,
zostawię Cię innym wampirom,
byś żywił je sobą, lecz za nic.

I poznam tajemne zaklęcia,
nie widząc tu miejsca bez Ciebie
odnajdę w niebiesiech Książęcia,
nadzieję odzyskam dla siebie.

spragniona...

autor

Ada

Dodano: 2008-01-10 23:44:19

Ten wiersz przeczytano 1124 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie