Wyśniona miłość

Mówiła, że wie, co to szczęście,
Że wie ja je osiągnąć.
Przez chwilę je posiadała,
Rzeczywiście wiedziała,
Lecz on znalazł jej łzy na poduszce.
Myśląc: zdrada była zła.

Ona wszystkiego się dowiedziała.
Co noc wciąż płakała,
A pływać nie umiała.

Utonęła w mroku łez.

On umiał pływać, lecz nie uratował się.
Tęsknota go zabiła,
Bez skrupułów zraniła.

Oboje w niebie się spotkali
I od razu pocałowali,
Bo miłości śmierć nie pokona.

Później stało się coś, czego opatrzność się bała
Ona się załamała
Bo to był tylko piękny sen.

Czy miała się kiedyś obudzić?
Rzeczywistością
Wyśnioną miłość ostudzić?

Los zdecydował
Lepiej by w smutku żyła
Niż na cmentarzu śniła.

autor

gaba171

Dodano: 2007-11-30 18:00:14

Ten wiersz przeczytano 737 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Obrazkowy Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie