Wyuczona bezradność

Bywają tacy, zrzucą swoje problemy na barki drugiej
osoby i jeszcze jej zarzucają, że nie mają dla niej
cierpliwości. Poznałam to w różnych relacjach, nie
tylko osobistych. Kobiety, które udają bezradne, a
kute na cztery nogi i panów udających zaradnych a
bezradnych... :(
Pozdrawiam :)

I bezradność można pokonać:)

takie jest bledne kolo z ktorego jest trudno sie
wyrwac +

z przyjemnością daję +

Może i prawda ....

Cóż, czasami każdy z nas ma poczucie bezradności, ale
trzeba na nowo się podnieść i iść dalej przez życie.
Słońca w sercu imienniczko życzę :)

bezradność... jest takowa ale oby na krótko

Witaj Teresko:)

Nie każdy tak potrafi i nie każdy tak chce:)Bardzo
płynnie się czyta i to zaleta:)
Można rozmyślać:)

Pozdrawiam serdecznie:)

Witaj!

Refleksyjna treść, ze szczyptą psychologii-:)I
rzeczywiście jest tak, że pewne bodźce oddziaływują(
czasami) na zachowanie człowieka, jego postępowanie.
Druga strofa mi się podoba:
Nie do końca, zgadzam się z treścią-:)
Ogólnie temat rzeka, jeśli chodzi o wiersz.
Podoba mi się!

Pozdrowienia ślę!

Zatrzymujący refleksją, dobry wiersz o bezradności
wyuczonej czyli nabytej. Pozdrawiam:)

Czasem ludzie zaradni nie mogą utrzymać kontroli nad
życiem,więc bezradnym nie ma się co dziwić...niech
tylko nie tracą wiary i nadziei...pozdrawiam
serdecznie.

...bądźmy dobrej myśli,przecież nie zawsze musi tak
być...pozdrawiam

Wiersz z cenną refleksją, głęboko psychologiczną.
Sukces jest iloczynem, nie dodawaniem. Mechanizmy
obronne pomagają przetrwać, ale nie zrealizujemy nimi
pragnień. Pozdrawiam :)

Ciekawy wiersz, pozdrawiam serdecznie

Bardzo smutne, taka bezradność wyuczona kojarzy mi się
z jakąś formą przemocy. Dobry wiersz.
Pozdrawiam Tereso :)