Wyzłocę Cię złotem jesieni...

Wiesz... lubię złoto...

Zaszemrały - Miły Mój - Twym imieniem liście,
gdy biegłam porankiem do Ciebie - Królu Złoty...
Skrzyły się w słońca promieniach jarzębin kiście,
roztrzepując dokoła z diamentów klejnoty.

Pastelowo - złoty dywan liści szeleścił
pieszczotą jesiennego słońca pod stopami,
Drażniąc gorzkim zapachem nozdrza moje pieścił,
wzory swe wyzłacając słońca promieniami.

Słyszałam szept ziemi, która do snu się chyli,
ofiarując słodyczy pełne dary swoje,
w pozłocie słońca, wokół tańczących motyli,
o bursztynowych skrzydłach niczym oczy Twoje...

Złote kosmyki słońca otulały drzewa,
W miłosnym uścisku gładzących je promieni.
To jesień przepychem złota symfonię śpiewa,
by wokół świat nasycić purpurą czerwieni.

Powiewne dłonie liści tulą się do siebie,
niczym Twoje promieniują żarem miłości,
otulasz nimi... Szkarłat uwielbiania Ciebie
każdego dnia nabiera mocy i trwałości.

W palecie zapachów, w duszności barw jesieni,
promyki słońca rozpalają ciało moje...
Jego żarem wyzłocę Cię złotem złocieni,
Karminem ust moich odgonię troski Twoje.

Gdy Ty przy mnie będziesz w te poranki jesieni,
rozkwitnę przepychem barw Wszechświatu dla Ciebie.
Nasz Tajemniczy Ogród w Szczęśliwy się zmieni.
A nasze Noce i Dni, nasza Miłość??? sama nie wiem...

autor

***Ola

Napisany: 2005-10-15 Dodano: 2005-10-15 22:18:18

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie