Wyznanie. Nie wierze.

Już w miłość nie wierze,
w cichość spełnienia,
w dwa kołyszące się listeczki,
nie wierze w świeży powiew poranka co nas budzi w jednej pościeli utulonych,
nie wierze w tęsknotę taką nieśmiałą, nadnaturalnie silną , a czasem wręcz zuchwałą,
nie wierze w to szybsze serca bicie odwzajemnione uśmiechem delikatnym,
nie znam ludzi co dają i w zamian chcą tylko obecność, nie wrzeszczącą, nie mówiącą jestem, byłam i będę, tylko taką co istnieje lecz bez wyrazu,
nie wierzę w wierność do grobowej deski,
chęci dotyku jednego ciała, z zamkniętymi oczami i przy zgaszonym księżycu,
całą mapę zmarszczek blizn, osobliwych wzniesień i pagórków na pamięć już wyrytych jak tabliczka mnożenia w dzieciństwie lecz co dziennie powtarzanych i to z chęcią, po co? Nie wierze.
Nie wierze w zaufanie i gadatliwość, kto by chciał mówić wciąż to samo, tłumaczyć myśli przecież już znane, prowadzić długie dyskusje całe noce skoro już wszystko wiadomym się stało, odkrycie rozumowania już nie jest ekscytujące, ani pełnią wrażeń…

Może kiedyś uwierze. Kiedy się zakocham... ze wzajemnością.

autor

truskaweczka1

Dodano: 2007-12-30 20:44:36

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie