Wyżyny krańców Ziemi

Bezkresność iluzji ciszy
W mym umyśle zamęt
Natury piękno
Przeobrażam w czystość cnót.


Wypalają się zmysły
Widokiem martwej natury
Niczym sen spędza mi z powiek
Myśl o odłączeniu.


Płonę od płomieni
Marznę od poświaty
Słońce mą dusza
Księzyć mym cieniem.


Przestrzeń nieograniczona
Traw niesionych
Drzew zgniło-zielonych
Myśli oczyszczonych.


Pragnę się w mech wtopić
Rozpłynąć w powietrza woni
Rozpalić w dnia upale
Zmrocznieć w nocy cieniu.


Chce ŻYĆ !
Czuć się życia częścią
Chce kochać to
Co kochania jest warte !


Czuć serce wzniesione
Na wyżyny krańców Ziemi.

autor

Dali

Dodano: 2006-09-10 13:19:25

Ten wiersz przeczytano 941 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Obrazkowy Klimat Radosny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie