Względnie

No i powiedz mi, cóż mam ci powiedzieć?

Ból, strach, śmiech, otępienie...
Otępienie, śmiech, strach, ból.

Chyba wzrok mi ślepnie.

Strzaskane serce nigdy nie dostrzeże horyzontu, bo nie potrafi ubrać się w cierpliwość.

Nigdy zbyt daleko...

Nigdy na przyszłość nie patrzy.

Usta mi bledną, bo nie wiem, czy wiesz, ale moglibyśmy podkraść sobie jeszcze jeden dzień z dala od i donikąd.

Jeszcze jedną noc tak odległą od świtu.
Pośród naszych cieni i burz, tornad i mórz, cukru bez smaku i kawy bez cukru.
I pośród straty bez grobu, namiotu w dżungli, piasków utkanych z wapieni...

Zgubmy się, nie poszukując niczego.



Znajdując wszystko.

Z cyklu "Latawiec"

autor

K_a

Napisany: 2020-12-23 Dodano: 2020-12-23 04:19:07

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie