Wzgórze.

'bo śmierć jest niczym lato i zima.. latem wszystko kwietnie, a zima życie odbiera'

'Stałam na wzgórzu, wiatr kołysał powietrze,
Moje włosy fruwały na tym silnym wietrze.
I wtedy ujrzałam obraz, niczym huragan niszczący wśród mieście.
Bez karnie wkradł się na czyjąś posesję,
bawił się w złodzieja,
Wszystko rozwalał, a rodzinom tylko ból sprawiał.
Miasto opustoszało, zamilkło na wieki,
Ból był tak mocny, że mieszkańcy musieli zamknąć swe powieki.
Pękło coś we mnie, łzy świat ujrzały, to co zobaczyły,
To co los zabrał, ten świat mały.
Gorycz w mej duszy zamieścił się na stałe, jak natrętny lokator z reklamy.
Wydawałoby się proste, że dom straciłam.
Swą rodzinę, z którą tak długo żyłam.
Choć wiele razy odejść chciałam, teraz tego żałuję.
Bo rodzinę teraz opłakuję.
Na pogrzebie mojej mamy, swe smutki wstrzymuje,
grób mej siostry jest taki malutki,
Oddałabym życie, by cierpienia w kąt wyrzucić,
Lecz żyję, zapominam o tym co było w tej małej mieścinie,
Lecz to co było krwią polane nigdy nie zaginie.
Wspomnienia, które łzy wywołały, będą zawsze,
Nawet wtedy gdy zapomnisz o grobie swej rodziny,
O swojej mamie, tacie i siostry z tej malej mieściny. '

dla mej kochanej rodziny, która zawsze będzie światełkiem w mym tunelu.

autor

Heyllon

Napisany: 2009-02-09 Dodano: 2009-09-02 14:14:20

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie