Za duszki

Poszedłem dziś na cmentarz – zgodnie z tradycją,
W czasie jesiennej mgły i cierpkiego deszczu,
Ten nasz krajobraz kiedyś ktoś nazwał Galicją,
Ja go nazywam ziemią wiecznego szelestu.

Unosi się tutaj w powietrzu ten duszek,
Który na parkanach, między drzewami świszczy,
Wyrywa paniom z kapeluszy stos piórek,
Przez uszy wlatuje, po czym tak głośno piszczy.

Lecz nie jest to podmuch co liście z drzew strąca,
Tylko wiatr rozsypujący myśli niedbałe,
W koryto szarej rzeki – głośnej i rwącej,
Roztrzaskuje je z przyjemnością o skałę.

Zapada już powoli noc ciemna i głucha,
I setki zniczy natychmiast oświetla drogę,
Znowu pada deszcz – tutaj mówią na to plucha,
A ja stoję nad czymś, co nazywam swym grobem.

Tutaj od lat spoczywa moje serce,
Niegdyś było tak zimne, później było twarde,
Jeszcze kiedyś musiało umrzeć na twej męce,
Wtedy było gorące, a dziś już jest żadne...

autor

Kamil7771

Napisany: 2019-11-04 Dodano: 2019-11-04 17:06:04

Ten wiersz przeczytano 553 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie