Za dużo (miłości)

Mojemu Aniołkowi

Bo można się przejeść tym, że jest dobrze,
Że za długo spokojna bajka trwa.
Można się znudzić, gdy los nam za szczodrze
Do pieca uczuć dokłada drwa.
Gdy w słodką drogę czas nas poniesie
I da odczuć to jako wielki dar-
Tam czeka labirynt pełen uniesień,
Gdzie nudzi się nagle emocji żar.

Wtem pocałunek nie cieszy prawie,
Nie wali serce przypadkiem się widząc,
Marzyć się nie chce we śnie, na jawie
I złapać za rękę ukradkiem się wstydząc.
Nogi też nie chcą być jakby z waty,
Kiedy się w wirze pracy mijamy;
Opada znużony Amor skrzydlaty,
Bo siebie za dużo ciągle miewamy.

Dawniej naprawdę inaczej się działo:
Pikanie komórki niezwykle cieszyło!
A takie wspaniałe wtedy się stało,
Bo wprawdzie rzadkie, raz na rok było.
Obecnie ekran wciąż się podświetla,
Komputer piszczy od wiadomości
Struna głosowa niejedna wymięka-
Doprowadza to Amora do złości!

Rzucił im szczyptę szarego nieba,
Ciut zagrożenia, gram tajemnicy,
By ten zrozumiał, że walczyć trzeba.
By ta potęskniła, bo on coś milczy.
Odkrył zasadę im starą na nowo,
Że wcale "częściej" nie znaczy "prościej":


Czasem wypada potęsknić zdrowo,
By kontakt z lubym wciąż wzbudzał emocje.

(mimo wszystko, nie lubię tęsknić, nawet troszeczkę ;) )

autor

KibuRKa

Napisany: 2013-02-10 Dodano: 2013-02-10 11:32:39

Ten wiersz przeczytano 1344 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie