Za jakie grzechy...?

Rzecz to wręcz niesłychana,
gdy na kolana siada,
mi nieznajoma dama
i szepcząc, tak powiada:

- Tak mnie się jakoś siadło,
zupełnie przypadkowo.
Pan wie... mie tu... upadło,
- i kręci swoją głową.

Pejczem z włosów - ta jurna,
po twarzy mojej siecze
i pewnie myśli durna,
że jej się to upiecze.

Więc mówię (w chwilę potem),
- czy mam cię podnieść dźwigiem?
Zabieraj stąd gablotę,
prędziutko, ino migiem.

Chyba przygłucha była,
lub może miłośniczką,
bo ciut się obróciła,
lekko muskając

Tego było za wiele,
krzyknąłem, - eee! Ludziska!
A ona, siedzi jak ciele
i śmiechem w twarz mi ciska.

Tym podpisała wyrok,
oczywiście na siebie.
Już nikt jej nie pomoże,
nawet sam Pan Bóg w niebie.

Ująłem się honorem,
chwyciłem ją za rękę,
leciutko, choć z uporem,
no mówiąc krótko - z wdziękiem.






Ciągu dalszego szukasz,
a może i morału?
Nie do tych drzwi dziś pukasz.
Nie znajdziesz tu - banału.


DLA ODWAŻNYCH (9:42)

Kto jednak drzwi uchyli
z nadzieją, bez obawy,
dostanie w jednej chwili...
filiżaneczkę kawy.





excudit
lonsdaleit

00:04 Wtorek, 14 lutego 2012 - ...

autor

lonsdaleit

Dodano: 2012-02-14 00:04:08

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie