Za porozumieniem stron

Tak Wysoki Sądzie, zgodnie uzgodniliśmy, że dorobek życia dzielimy na pół...
Nie! Nie! mediacji nie potrzebujemy, ostatnich ośmiu lat nic już nie odmieni...
Mieszkanie stu metrowe?! Tak zostawiam sobie, w końcu to ja je spłacałam, bo męża z pensji rzeźnika stać było tylko na drobne rachunki, a ja w pocie czoła harowałam. Nie jedną kawę dyrektorowi w ministerstwie zaparzyć musiałam...także, to chyba oczywiste Wysoki Londzie, przepraszam - Sądzie, więc, może przejdźmy do punktu drugiego...samochód, tak oddaje w ręce męża, już stary, zdezelowany, wstyd przed znajomymi, jako kobiety Wysoki Sądzie chyba jednogłośnie się zgodzimy.
Ziemia? Henio jaka znów ziemia?! Aaa ta pod Wilanowem, oh zawracasz sędzinie głowę, przecież ją jeszcze przed małżeństwem sprzedałam, ty byłeś bezrobotny, a ja na ubrania nie miałam.
Jeśli chodzi o wyposażenie mieszkania, mógłbyś zabrać w końcu swoje brudne rzeczy i ten tapczan przez Ciebie wyleżany, kupiłam nowy, pasuje do koloru ściany.
Reasumując mam tu pięć tysięcy, więc podziękuj i bądź mi wdzięczny. Mogłam puścić Cię z torbami, więc podpisz proszę dokument i będzie koniec między nami...zanim się rozmyślę.

Tak Wysoki Sądzie, podtrzymuje,
dorobek życia dzielimy na pół...

autor

zapalka

Napisany: 2013-06-02 Dodano: 2013-06-02 14:33:22

Ten wiersz przeczytano 1372 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Nieregularny Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie