Zabieganie

dla tych co nie widzą tego co im los daje

Kiedy piszę o Osobie
To nie patrzy mi ona w oczy
Siedzi w oddali na kilka metrów nad ziemią jakby
Ale siedzi
I przysłuchuję się jak do niej mówię
Nadstawia ucha ukradkiem udając że to jej nie dotyczy
Uśmiecha się do siebie i nie wie dlaczego
Nie przyzna się też do tego
Choćbym pytała

Ja nie pytam tylko w słowach
Choć słowa mojej myśli mowa
Są ważniejsze niż grymas i ręce w kieszeniach
Wystarczy że masz więcej czasu niż chwilę
Zatrzymaj się
Każdemu z nas jest to potrzebne

I kiedy już okłamiesz siebie
I uciekniesz szybko do swoich zabawek
Żeby potem śnić i nie pamiętać o czym
Żeby potem śnić i tak pamiętać że ciężko spojrzeć w oczy
Przynajmniej się wyspowiadaj
A pokutę i tak już dostałeś

Pokuta
Chodzi za tobą twoja samotność na własność
Podarowali ją tobie a potem sam sobie podarowałeś
Kupiłeś za pieniądze
One zawsze bez serca
Samotność niczym kameleon
Potrafi się zamieniać i wybronić swym pięknem

A kiedy będzie już za późno
Kiedy Osoba będzie chciała spojrzeć w oczy jakbym o niej pisała
To zobaczysz pustą kartkę
Zamknięte drzwi pokopane ze złości
Każdy jest tylko człowiekiem
Ubiera nowy płaszcz i wychodzi na słońce

autor

Avriesal

Napisany: 2009-04-10 Dodano: 2009-05-21 10:14:30

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie