Zabierz mnie do kościoła

Zabierz mnie do kościoła, a wyznam Ci me grzechy,
Od błahych zacznę, by skończyć na srogich.
Zabierz mnie do kościoła, powstrzymaj ich śmiechy,
Daj ukojenie i spokój tak błogi.
Skłam dla mnie znowu bez zająknięcia,
Że nie wypatrujesz mnie pośród tłumu,
Każ mi odpuścić i szukać księcia,
Każ zamiast serca słuchać rozumu.
Powiedz tak pięknie, jak masz to w zwyczaju:
"Do wyższych rzeczy zostałem stworzony "
Opwiedz o szczęściu, co czeka w raju,
Przypomnij, że nigdy nie będziesz miał żony.
Później zamilknij, uklęknij spokojnie.
Łzę otrzyj kciukiem i zaciśnij pięści,
Głowę powoli podnieś i dostojnie
"Los wkrótce za to się na nas zemści".
Porażkę szczytnie głoszonym hasłom
Każde spotkanie nasze przynosi.
Bo kiedy słońce i świece gasną,
Miłość w powietrzu szybko się wznosi.
Silniejsza ona jest od Goliata,
Trwalsza od stali, piękniejsza niż kwiaty.
Bo kiedy serca dwa węzłem swym splata,
W jedność już łączy dwa obce światy.
Zawsze jest silna, szczera, do końca.
Choć często nie jest różami usłana,
Czasem przysłania sobą blask słońca,
Czasem w swych sidłach więzi kapłana.

autor

Stantia

Napisany: 2020-06-11 Dodano: 2020-06-11 17:46:10

Ten wiersz przeczytano 781 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie