Zabierz moją duszę
Tak trudno mi zapomnieć
Tak trudno przejść do codzienności
Serca już nie chcę mieć
Ono umiera z miłości
Powtarzam sobie stale:
„On nie jest wart tego”
Lecz nie jest mi wspaniale
Nie znienawidzę go
Choć gdybym próbowała
Może by mi łatwiej było
Nienawiść bym pokochała
Zło by się we mnie zrodziło
Ale ja tak nie zrobię
Ja żyję „kochaniem”
Przyjemność sprawiam sobie
Ludziom radości dawaniem
Dlaczego mi dałeś taką duszę!?
Odpowiedz mi, Boże!
Ja cierpieć przez nią muszę!
Zabierz ją , proszę....
Komentarze (2)
Podoba mi się wiersz a szczególnie zakończenie, ale
bardziej by było przejmujące bez rymowania moim
zdaniem.
dając musimy także pamiętać o sobie, jesteśmy przecież
warte wszystkiego co najlepsze...nienawiść nic nie
da...musisz zapomnieć....ciekawy wiersz, temat ,forma