Zabójstwo pierwszego stopnia

Siedzę wygodnie
W białym fotelu
W białym pokoju
O białych zasłonach
Pan w dużych okularach
I w białym fartuchu
Patrzy na mnie uważnie
Próbując zajrzeć w moja duszę.

Wciąż siedzę, zniecierpliwiona
Zerkam na zegarek
Minuty powoli, ociężale
Człapią się do przodu.
Cisza przenika w najgłębsze
Zakamarki mojego ciała.
Jest mi niedobrze…

„Zabiłaś” – odezwał się
Mężczyzna. Patrzał na mnie
Spod krzaczastych brwi.
Nie wiem co mówi
Bo jego brwi…
Tak, były niedoskonałe.

„zabiłaś!” – powtórzył
Z wyraźna irytacją
Na moje zobojętnienie
„tak, zabiłam, ale
Ja musiałam” – niepewnie
Powiedziałam.

Białe barwy zaczęły mieszać
Się z czerwonymi obrazami
Przeszłości.
Teraz już pamiętam zabiłam
Nie człowieka lecz nadzieje.

autor

Gold_Katherina

Dodano: 2007-04-01 15:21:03

Ten wiersz przeczytano 689 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie