Zachód słońca
ile to zmroków
rozgościło się już przy stole
ile dni chyli się ku zachodowi
uśmiechnięta twarz nad kubkiem herbaty
rozwijającej się jesieni
babie lato wypatrywane
na zielonym obrusie
i nasze dłonie złączone
z przyjemnością obserwuję cię
w rogu górnej wargi
zwinięta czułość
wygładza nagie ramiona
i czoło przysrebrzone
siwymi pasmami
wsłuchując się
w głuszę
tylko wrzesień na parapecie
kładzie liście
a przez pokój
zakrada się szczęście
który to już zmrok
gości przy tym stole
co dogasa dniem
autor
elka
Dodano: 2016-09-27 13:19:45
Ten wiersz przeczytano 711 razy
Oddanych głosów: 18
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (18)
Fajna refleksja
Cieplutki,bardzo ładny wiersz.Pozdrawiam.
Bardzo mi sie podoba wiersz, tak to prawda, ile to juz
wiosen lat , jesieni i zim, minelo, sami zaczynamy sie
w tym wszystkim, gubic.:)), ale wazne, ze Milosc, w
nas i przy nas jest i trwa.:)
Pozdrawiam elka.
Bardzo ładny wiersz.Pozdrowienia.
Cieplo z uczuciem Elu
ile razem dróg przebytych..a miłość nadal jest w nas,
piękny wiersz, pozdrawiam serdecznie
Cudownie że jesień życia i tą rzeczywistą można
spędzać z ukochanym
pozdrawiam:)
Bardzo mi się podoba. Tak delikatnie i wymownie :)
Pozdrawiam :)
Prześlicznie. Pozdrawiam.
ślicznie:)
wsłuchując się
w głuszę
tylko wrzesień na parapecie
kładzie liście
a przez pokój
zakrada się szczęście ..
ładnie ...
Potrafisz znalezc w czlowieku piekno. Pozdrawiam
Ładnie,
pozdrawiam :-)
każdy zmrok rozjaśnia mrok,
naszych wspólnych myśli.
Pozdrawiam serdecznie
Ładnie:))Pozdrawiam:))