Zacne pióra [sonet]

Historia na kartach zacne pióra wspomina
Nadzieję ludu w trudnych chwilach zwątpienia
Promyk słońca u boku wątpliwego cienia
Dziś spłowiała wybiła dla rymów godzina

Karty i słowa co słynąć po wieki miały
Kurzem porośnięte i związane się duszą
I choć za lud czuły i niewinnie cierpiały
Niegdyś zwątpienie, dziś serca kamień kruszą

Patrzę na te stronice czasem malowane
Słowa magiczne czuciem do łez przesiąknięte
Ku pokrzepieniu serc misternie układane

Dziś w białej gorączce życia pominięte
Widać nawet słowo przed śmiercią nie obroni
Kiedy człowiek o piórach historii zapomni

autor

Piotr_Wójcik

Dodano: 2006-12-09 12:01:49

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie