Żaden lekarz

Nienawiść ludzka nie zna granic,
Rozsiewa, pleni, rozbiega się po świecie,
Żadna siła nie zniszczy jej za nic,
Ani mocne ramię, słodkie słowo, cudne kwiecie.

Niech gwiazdy skierują się w dół chaosu,
Spojrzą na wszystkie zawiści i urazy....
Choć raz wychwycą tę skargę, żal z pustego głosu,
Poczują sam ból, cierpienie, nieszczęśliwe zmazy.

Serce ludzkie to jedna tragedii maska,
Zmienia ciągle swe oblicze marne,
Tu bawi się szczęściem, tu je roztrzaska,
Mimo ciepła- jest czarne.

Przyjaźń to cierń, miłość to krew,
Biada, oj duszo biada, jeśli cię bliska osoba zdradzi!
Twe serce krzyczy, woła - to jest jego zew,
Tej chorobie żaden lekarz nie poradzi.

Smutek jest chorobą duszy,
Płonie ginie niebo- stal błękitna,
Żal wnętrzności pali, zwątpienie ciało suszy,
Nie pokona go zapomnienie ani wesołość sprytna

autor

Paweł Wosiak

Dodano: 2008-07-30 14:43:16

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie