Zadumany
Zadumany przekazami
Cypriana, Adama, Juliusza ...
Gdzie ta miłość wciąż pytam
Wciąż pytam gdzie dusza
Gdzie to miłosierdzie
I gdzie ta pokora
Gdzie pomysł przebaczenia
Co zmiecie potwora
Gdzie to zapomnienie
W własną pierś się biję
To chyba pokuta
Co nikt jej nie winien
autor
Andrzej Błaszyk
Dodano: 2014-10-29 11:57:52
Ten wiersz przeczytano 655 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
W dzisiejszym świecie coraz więcej pytań zostaje bez
odpowiedzi, a wydaje się, że powinno być odwrotnie.
Pozdrawiam ciepło
W własną pierś się bije - Dobrze że od siebie
zaczynasz poszukiwania
Bardzo ładnie zadumany.Pozdrawiam serdecznie:)
dusza jest jak płuca
widzisz je jak prześwietlisz
też się ulatniają
i już nie przeszczepisz ich w:)
Mamy w tej kwestii zawsze wiele pytań. Oczy duszy
najlepiej o tym wiedzą. Bardzo ładny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.
dobra refleksja,cóż mało dzisiaj tych wartości,jak
sądzę...
Pozdrawiam serdecznie:)
Piękny wiersz z zadumą i refleksją. Pozdrawiam.
piękny refleksyjny wiersz Pozdrawiam
serdecznie:)dziękuję za wizytę u mnie
zaduma nad miłością istnieniem duszy
nad życiem i po nim...
przekazy ze znakiem zapytania?
lirycznie zmysłowo ujęta zaduma
Ładny wierszyk, a że jest ciut ciut inny od tego typu
utworów, to daję 5 w skali od 1-5.
Chyba lepiej by wybrzmialo:
To chyba pokuta
krorej nikt nie winien.
Taka drobna uwaga formalna z punktu mojego widzimisia.
Pozdrawiam:)