Zadziwienie

Stanisławie,

pięknie dziękuję.
Wszystkiego co Tobie miłe życzę i pozdrawiam
serdecznie.

Radzisz, żeby koniecznie zatrzymać się w życiu, aby
zrozumieć istotę miłości, doświadczyć jej, a zarazem
nie doświadczyć smutku związanego z przemijaniem
czasu. Praktyczna rada.
(+)

Tak, czasem można tę miłość przeoczyć albo to ona z
różnych powodów nas omija.

Tak to czasami bywa. Życie mija z dała od tego
pięknego uczucia. Z pewnością znalazłoby się wielu
którym nie było ono dane.

Tak, właśnie takie mamy czasy, bieg, gonitwa za
niczym, a uczucia i osoby mam kochane dostrzegamy
dopiero wtedy, kiedy już jest zbyt późno.
Serdecznie pozdrawiam
;)

Witam Arturra,

i ja sądzę, że im większa szybkość (pęd) tym
możliwości przeżyć słabsze, gorsze.

Z podziękowaniem.

Smutny ale prawdziwy - takie jest życie...Witam
serdecznie :)))

Czym szybciej biegniemy gorzej się steruje wlasnym
zyciem . Kierowca i tak zawsze mniej widzi co jest
obok widoki krajobrazy to jest jednak przywilej
pasażera a predkość odbiera zachwyt patrzenie i
jednemu i drugiemu dlatego warto się czasami zatrzymać


Pozdrawiam ;)

Smutna refleksja... Lepiej zatrzymać się za życia i
zastanowić się nad jego sensem. Pozdrawiam serdecznie,
miłego dnia:)

Witaj anno,

ciesze się bardzo, że jesteś.

Wiesz, że się martwiłam...

Mam nadzieję, że wkrótce dasz poczytać coś
nowego.

Serdecznie dziekuje za pamięć i pozdrawiam.

Witaj mariat,

co do racji to ja o niej nic nie napisałam.
Ale Ty bez racji, jak kolejny raz potwierdzasz.
nie możesz żyć...

Pozdrawiam.

Masz rację, są i tacy co biec muszą bez miłości, ale
czy do końca masz rację? Mnie się wydaje, że właśnie
tacy nie mają czego żałować i po nim też nikt nie
będzie rozpaczać. Taki już jest świat, że nie
wszystkim dano po równo.

życie bez miłości jest po prostu puste.

Kto nie kochał Bożenko jest w pewien sposób kaleką
osobą, sprawną inaczej. Kto nie włożył ręki w cudze
serce nie objął nimbu miłości, jest smutnym
człowiekiem - ale prawdziwym.

Miłego dnia Bożenko, miłych przeżyć Ci życzę.

Niektórzy twierdzą, że miłość to powódź, która porywa
rozsądek. Nieprawda. Miłość to kwiat. I żar :-) A
pędzące serce tego żaru nie pozna.
Czyli, kochajmy i spieszmy się powoli. Bo inaczej -
jak w dwóch ostatnich wersach Twojej znakomitej
miniaturki. Pozdrawiam ciepło :-)