Zagubieni w czasie i przestrzeni.
Zagubieni w czasie i przestrzeni,
miotamy się między niebem a piekłem,
zmęczoną szarością dnia codziennego,
usiłujemy namalować drogę do raju.
Zbieramy do koszyka plecionego zamiarami
nasze małe i duże postanowienia,
mając cichą nadzieję na to,
że nikt nie będzie pytał o ich
spełnienie.
Kiedy noc aksamitnym pędzlem
maluje mleczną drogę na nieboskłonie,
zadzieramy głowy do góry
w poszukiwaniu błękitnego drogowskazu.
Zagubieni w czasie i przestrzeni,
tacy mali wobec całej wieczności,
że nasze życie można zmierzyć
czasem spadającego liścia.
Zagubieni na drodze przeznaczenia,
od początku skazani na koniec,
odbijamy swoje własne piętno,
budując dom, rodząc dzieci, sadząc drzewo.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.