"Zagubieni ludzie"
Zagubieni w myślach ludzie
Wiecznie ściśnięci w sobie
Idą wciąż ku ułudzie,
Ku nowym trendom i modzie.
Duchem zgubieni w materii
Wśród rzeczy różnych, kolorów
W piękną materię ubrani
W całości jej barw i wzorów.
Świat, który sobie wybrałam
Aby materii doświadczyć
Prowadził mnie nieświadomie
By w siebie wreszcie popatrzeć.
No i w końcu spojrzałam
Tam gdzie mi życie kazało
I strasznie się zadziwiłam
Bo nic się w środku nie działo.
Jedynie takie maleństwo,
W mym kruchym sercu leżało,
I na to właśnie spojrzenie
Od wielu wieków czekało.
Takie malutkie ziarenko
Malutkie jak ziarnko grochu
Dzięki uczuciom moim
W siłę rosło po trochu.
Aż wreszcie postanowiłam
Ziarenko to wpuścić w ziemię
By podlać je ostatecznie
Wielkim jak słońce pragnieniem.
A ono rosło i rosło
I przestać rosnąć nie chciało,
Każdego dnia było większe
I w nim coś też dojrzewało.
Aż w końcu buchnąć zechciało
Ogromnym tęczy uczuciem
I wtedy właśnie poczułam
Że przebudziłam swą duszę.
I mówię Wam ludzie drodzy
Nie zgubcie się w rzeczy świecie!
Bo kiedy się zagubicie,
Duszy swej nie znajdziecie.
A ona czeka codziennie
Na Wasze małe spojrzenie
By mogła w was uruchomić
Magię, która w niej drzemie.
Wtedy wszystko się zmienia.
Świat wygląda inaczej
Mimo, że człek wciąż ten sam
Nigdy już nie zapłacze.
Bo wtedy z serca uczucia
Sieją w nim zrozumienie.
Człowiek wtedy dostrzega
Po co przyszedł na ziemię.
Więc warto nawet poznać
Jaka jest droga nasza.
Ja wierszem prawdę odkrywam,
Słowa światłem okraszam.
Być może nie są wymyślne,
pięknem nie urzekają,
Jednak niosą przesłanie
Dla tych, co w siebie patrzają.
Komentarze (3)
ludzkość idzie ku zagładzie
"patrzają" na koniec zaszkodziło
ponadto powtórzenia: "materii"
i ogólne przegadanie
też byłem "zagubiony":
http://wiersze.kobieta.pl/wiersze/zguba-435476
"miej serce i patrzaj w serce" powtórzę za Adamem
Mickiewiczem. Ładny wiersz i przesłanie.