Zagubieni w raju
Idę przed siebie zatłoczoną ulicą,
Rozglądam się i widzę tylko lunatyków,
Złączeni na stałe z nowym nierealnym
światem...
Ich twarze blade, oświetlone, oczy ślepe,
ślepe na otaczający świat.
A ja odciąłem sobie nową część ciała,
Teraz widzę,że żyje w raju
Czuję wszystko:liście,zwierzęta, zapach
świata...realnego.
Wykrzykuję do nich:rozejrzyjcie się!
Oni nie słuchają,
Czy to nadal ludzie czy uwięzione
maszyny,nowego świata 2.0?
autor
Dzejdzej
Dodano: 2018-11-10 01:55:32
Ten wiersz przeczytano 576 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Podpisuję się pod tą krytyką społeczeństwa.
Dziękuję bardzo za miłe komentarze. Liczę na więcej
pozytywnych jak i negatywnych opinii, które pozwolą mi
wyciągać wnioski i szlifować umiejętności.
przywiązani na stałe do smartfonów nie widzą i nie
czują natury.
Utopieni w pikselach wpadają pod auta,
a materia życia, wiesz przecież że krucha.
Pozdrawiam Dżejdżej, niedługo będziemy japońskimi
robotami.
Witam na Beju.
oto mamy wynik postępu ludzkiego ale nie ma tego
złego...
Czytelny przekaz. Warto odciąć się od smartfonów, aby
dostrzec piękno natury.
Msz warto dopracować interpunkcję, uzupełnić spacje po
znakach interpunkcyjnych i dodać brakujący ogonek
"Wykrzykuję".
Miłego dnia:)
Ciekawe i nietuzinkowe pozdrawiam
Brawo! Bardzo mi się podoba, pozdrawiam : )