zagubienie

boję się zgubić, czasem odnaleźć
rzucone w niepamięć to co naprawdę coś znaczy.
nie jak kwiaty i słońce i śpiewy słowików
razem z wiosną wziętych. bo ludzie wiedzą że
takie piękno kalam poezją

i jak chłopiec który przyjdzie kiedyś z rdzą świata,
z pomysłem na miłość może. jeśli ją dotknę to poczuję
oddech papierosowego tlenu
i jutro nie zachwyci mnie w wierszu;
choć trzeba by coś jednak powiedzieć

i nie pamiętam. jedynie światła przybywa
i powietrze smoli chłodnym dymem mgieł; zaciskam w dłoni
skrawek prześcieradła, cień nocy, która odchodzi spokojnie i pewnie,
łzami przenika w kolejny dzień

autor

marti@wiersze

Napisany: 2007-12-14 Dodano: 2007-12-14 17:10:58

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie