Zagubiona

Zagubiona w odmęcie błękitu-
Ciemności wzywam...
Goreję...
Znikam...
Spętana łańcuchem Twych myśli
Nie chcę świtu!
Pragnę krwi.
Esencja mojej duszy zanika i gnije
Czy ja jeszcze żyje? Czy tylko tchnienie po mnie tu jeszcze bytuje?
Czy czegoś żałuję?
Tak! Tchórzostwa i strachu przed samotnością.
Oślepłam ścigając się z Panią Miłością.
Utrata zmysłów...
Twój oddech pachnący błękitem...
Niebo w Twych oczach odbite...
Blask gwiazd, których nigdy nie dosięgnę...
Jesteś wszystkim i niczym.
Jesteś tylko pustym pragnieniem.
Zmysły oszalały. A świat?
On jest dla Nas zbyt mały.

autor

Wiktoria Szalona

Dodano: 2009-07-22 09:34:14

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie