Zagubiona
Dnia pewnego czas się zatrzymał
I ukazał ścieżki dwie.
Na ich początku stała dziewczyna,
którą życie złamać chce.
Radziła sobie do tej pory.
Jeszcze nigdy nie odpuściła.
Tym razem jednak coś się zmieniło,
Bo na jej twarzy był smutek, a nie siła.
Patrzył na nią Bóg z aniołami.
"Wybierze co musi ? Czy pójdzie krętymi
ścieżkami ?"
Ona jednak nie wiedziała sama.
Dwie ścieżki, dwa losy,
Już prawie się złamała.
Matka i ojciec wyboru nie ułatwiali.
Oboje na swój sposób jej życiem chcieli
kierować.
Nie patrząc, że ich córka coraz rzadziej
się uśmiecha,
Że nawet jej pasja przestała ją ratować.
W końcu zaczęła zastanawiać się,
Czy jakikolwiek wybór ma,
Że to tak naprawdę mogła się stać.
Złośliwego fatum gra.
Być może dawno przeznaczenie,
Samo drogę jej wybrało.
Bóg zmylił każdego, bo sam dobrze
wiedział,
Iż życie tego człowieka znaczenie marne
miało.
To mój pierwszy wiersz,czekam i z góry dziękuje za wszystkie opinie.
Piszę by żyć
Komentarze (6)
wiesz, zapisałaś prozę w formie wiersza, poezja to
sztuka eliminacji zbędnych słów a zachowanie maksimum
treści, przegadanie nie służy poezji, spróbuj :)ale
jeżeli dobrze czujesz się w szczegółowym opisywaniu
ważnych rzeczy to pisz opowiadania - zaczęłaś ciekawie
:)
witaj w naszym gronie ...tutaj są bardzo sympatyczne
osoby które doradza podpowiedzą jak pisać co poprawić
:-)...czasem trudny jest wybór - może ktoś poda
przyjazną dłoń pomoże zagubionej ....
pozdrawiam serdecznie:-)
Ta istota w wierszu, a może i Ty sama autorko jesteś
zagubiona, w życiu różnie bywa. Ciekawie to
przedstawiłaś w tym pięknym wierszu, który tutaj
zamieściłaś. Witam Cię serdecznie w naszej bejowej
rodzinie. Chcemy byś żyła/ byś pisała. Osobiście
czekam na kolejne Twe wiersze, pozdrawiam.
Smutne życie dziewczyny opisane w tekście
Miłego:-)
Nie lubię pouczać, ani zwracać uwagi
Są tu osoby, co potrafią dobrze doradzić
Pozdrawiam:-)
wielu żyje by pisać