Zagubiona

Stoję,
A właściwie to coś mnie zatrzymało,
Wiatr mocno w oczy piachem wieje,
Przede mną kilka dróg i ścieżek.
Stoję,
I nagle zdałam sobie sprawę,
Że jestem tu sama,
Nikogo tu ze mną nie ma.
Stoję,
Nie wiem w którą iść stronę,
Cofnąć się nie mogę,
Zbyt ciężko było po drodze.
Stoję,
Czuję, że zaraz upadnę,
Mordercza była droga,
Wiem, to dopiero połowa.
Siadam,
Odpocząć i pomyśleć muszę,
Skulona, zamykam oczy,
zagłębiam się w swą duszę.
Jak mogłam się tak pogubić?!
Nie wierzę!
Siedzę... i albo tu zdechnę, albo mnie ktoś z tąd zabierze.

Zbyt szybko pędzimy przez życia swego drogi.Za szczęściem goniąc, przedzieramy się przez ciernie, znosząc każdy ból,a często okazuje się, że to była iluzja, zwykłe złudzenie.

autor

ReleaseD

Napisany: 2017-02-01 Dodano: 2017-02-01 22:02:35

Ten wiersz przeczytano 364 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie