Zagubiona Dusza
Gdy sunąłem przez wymiar zwany życiem
Napotkałem to oblicze
Piękna, mądra, błyskotliwa… Jakże
inna i niewinna…
Jest niczym Rajski Ptak wśród stada wron
Mimo wielu cnót, samotność jej doskwiera
Przygarnąć, zaopiekować się bym chciał
Lecz boję się, nie chce jej ranić
Mój dotyk tylko śmierć wzywa, spaczyć duszę
potrafi
Więc mogę wesprzeć ją tylko słowem, choć i
tego nie potrafię
Wzbij się ku przestworzom, nie daj więzić
się
Uwolnij swe piękno, nie daj przyćmić go
Obdaruj innych dobrocią, a w zamian nie
chciej nic
Wtedy życie piękne się stanie, wtedy zechce
się żyć
Wnet spostrzeżesz że wśród tych wron inne,
piękne dusze się kryją
Jeśli nauczysz się wyzwalać je, wrony
przeistoczą się w ptaki
Takie jak Ty…
Komentarze (1)
Piękne założenia bezinteresowność aby istota dobra
dobro rozsiewała Dobre życzenia Podoba mi się szczera
wymowa ale Przyjaźń jest obecna przy szczęściu a
więc to uwolnienie całkowite ptaka ale czy tylko dobra
rada ochroni go? Dobry wiersz bo marzenia się
spełniają Na tak!