ZAGUBIONY

żeglując pośród różnych myśli
przychodzą fale tamtych obrazów
nadchodzące błyskawice mego sumienia
niczym kat tną łzami policzek

wiatr smutku napełnia żagle
chcąc wyrwać nadziei maszt
hukiem bicza pękające liny
przechylając okręt mego żywota

przerażony wpadam miedzy zimne
tafle kry złych uczynków
kiedy blask miłości dostrzega mą prośbę
kapitan trzymając mój chwiejny ster

uspakaja rozszalały sztorm niepewności
wodując szalupę pięknej wiary
teraz nabieram radości we wiosła
chęcią chcę naprawić statek

autor

rafali888

Napisany: 2013-08-17 Dodano: 2013-08-31 05:27:32

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie