zaklęci

w drewnie metalu i plastiku
zaklęci
my

my
którzy biegamy w popłochu
po innych piętrach
mijamy się jedynie
tęczówkami i ustami
w windzie

my
którzy nie śmiejemy się
naprzeciw chmurom

my
którzy wypowiadamy słowa
zawsze za głośno
zawsze nie w porę

my
dla nas płacz jest
jedynie przygrywką
przed koncertem leniwej melancholi

my
twierdzimy że znamy prawdę
a zasłaniamy oczy przed cierpieniem

my
chłoniemy komercję
przesiąknięci pieniądzem
zamiast wiosennym deszczem

my
myślimy że jesteśmy kimś
a nie umiemy być sobą

my
boimy się nagiąć gałęzie zasad
a przecież nie pospada jarzebina
nie rozsypie się niebo
nie spadnie z hukiem na głowę

my
zapomnieliśmy co to wolność
zgubliśmy sens w szklanym ekranie

my
którzy nie żyjemy naprawdę
jesteśmy tylko dziurą
wypaloną papierosem w koszuli

nie żyjemy naprawdę
nie żyjemy z miłości

autor

niepoprawna

Napisany: 2006-03-22 Dodano: 2006-03-23 07:19:17

Ten wiersz przeczytano 614 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie