Zakochać się nieznajomym

Zakochać się w nieznajomym
to tak jakby karę nałożyć sobie,
i płakać pod deszczową ranę wylaną sercu nadaną.

To tak Jak parasol mieć dziurawy,
zawsze ściekający na suchą
powłokę człowieka, dziury nie zaklei
Zawsze będzie przeciekać
jak nie poczekasz aż przestanie przeciekać


Gdy myślisz o nieznajomym
zawsze mokrym powozie
jedziesz sama przez ciężką tą wodę
co nabrałaś w kalosze ,,no i proszę"

Toniesz sobie pod te łzy solone
w deszczu na policzkach skroplone,
spływającymi łzami ratownika
bez deski pomocnika

Nigdy nie poznasz w nim miłości
gdy jesteś cała mokra do samych tych kości,
zaraz zamieniasz się w złość pod tą słabość swą

A on na ciebie nawet nie popatrzy
zaraz cię ominą,
by nie wpaść w kałużową wielką dolinę solnik-ową jaskinię
Bo on nie chce zamoczyć butów wyjściowych
co sam w nich pieszo wychodzi

Gdy ty tak stoisz sama pod rynną skulona
w płaszczu ortalionowym
Za parasolem do samego pasa pochyliłaś
wielką głowę , jak ananasa.

To jak poznasz tego pana,
skoro jesteś taka zakochana?
A wstydzisz się jego samego,
i płaczesz w samotności co zalewasz się łzami
pod Odę czasami

Lejesz po całości zamieniają życie swe w pozłości do samej kości
To nigdy nie poznasz, innej wartości swej miłości do Ody straconej młodości.

autor

Anna Rewers

Napisany: 2017-03-20 Dodano: 2017-03-20 20:29:38

Ten wiersz przeczytano 1172 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Oda Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie