Zakurzone myśli.

W maleńkim pokoiku gdzie meble sie ocierają a zaduch ze słodkością można pomylić,
Gdzie wszystko srebrną nicią otulone, pod szarym pyłem się ukrywa,
Gdzie wszystko żyje, a jednak się nie rusza,
Gdzie wszystko mówi, a jednak ciszę słychać,
Tutaj dziecięca myśl utknęła w gęstej firanie,
Schowała się w białej pościeli, przeszywa ją ciepło bukowego drewna,
Uwięziona pod łóżkiem, zastygnięta nad nim,
W szarej podłodze ślady swoich pragnień pozostawia,
Wspina się po jasnej komodzie, ginie w ciemnościach jej szuflady,
W labiryncie kolorowych kwiatów długo błądzi,
Aż w pożółkłym suficie stopy zanurza, by znów po zielonej łodydze iść,
Kładzie sie na biurku-skromnie rzeźbionym, wygrzewa w świetle złotej lampki,
I dla tej myśli którą wszystko tutaj jest skąpane,
Dla tej jednej myśli z którą teraźniejszość w zgodzie żyje,
Dla niej jednej wątłość mebli wciąż obecna jest w tym pokoju.

autor

aleh

Dodano: 2006-11-06 06:37:40

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie