Żal do sztuki pisania

Drogie Słowo Pisane:

Kilka znaków chwiejnie konturów kartki się trzyma
Same bazgroły, jakieś znaki, nieczytelne szyfry
Czarna kartka wbrew logice tak naprawdę pustkami świeci
Spod mej ręki z tuszu hieroglify dziwne wychodzą
Kilka zdań co treści nie ma żadnej

Ile trwać będzie jeszcze moje nieszczęście
Słowo Pisane, którego pojąć nie potrafię
Co mam zrobić, jak ćwiczyć, by pisać ładnie
Bo po co pióro trzyma poeta bez pochwały chleba
Czemu nigdy nie wychodzi, czemu boję się własnego słowa?
Jak myśli opisać swoje, jak w ucho wpaść mogę?
Czy wszystko w koszu ma skończyć swą rolę?
Stąd mój żal do muzy natchnienia, pisania, tworzenia
Bo jak bym się nie starał, zawsze na kolana padam
Niezmiennie... tak samo...
Piszę tylko dla siebie...

Nowy morał z tego wynika
To dla duszy mej wszelkie utwory pisane
Bo ona rozumie każde słowo, znak, przecinek
Odwieczną to mą tajemnicą
Zagadką nie byle jaką
Na której ślad wpadłem niedawno
Piszę właśnie dla niej
I tylko ona piękno w tym widzi
A każdy inny sztuką moją ułomną potwornie się brzydzi

PS:
Mimo to wielki żal skrywa moje serce,
Sztuko Pisania przyjdź do mnie wreszcie!

autor

Danillo

Dodano: 2006-10-19 00:11:01

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życzenia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie