Żal niedopowiedzeń.

Niewątpie w to że nikt nie zrozumie...

Brzmienie cichego oddechu,
z rzężącym gdzieś w płucach dymem papierosowym.

Wilgoć ciemnych ust,
świeżo oblizanych miękkim językiem.

Biegłość ślepych palców,
błądzących pajęczo po skórze ramion.

Bo gdzie tak jak tu wolno gniją poranki,
wschody zachody i blade chmurne popołudnia.

Rzęsy lekko drżące,
podczas niespokojnego snu,
a ciało takie nieruchome.
Śmiertelnie chłodne, sztywne, blade.

Jak chcesz mi ufać, jeśli ani ja ani oni nie wierzą,
że życie przygotuje mi ucztę z pawich oczu.
Bo każdemu żal. Takie małe czarne koraliki.

Zazdrośnie strzegę pustej tajemnicy niedopowiedzeń,
której wartość równa sie niczemu.

Jesteś wytworem mojej wyobraźni?
Nie daj mi w to uwierzyć.

... dzikie pole smutnych niedopowiedzeń. Wszystko przez Ciebie, Szary D.

autor

Barbitalum

Napisany: 2007-07-22 Dodano: 2007-07-25 22:25:44

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie