Żałosny ryk serca

Nie chcę tu tkwić,wypuśćcie mnie!Ten świat jest tak mały,duszę się.
Zamknięty w kuli mroku,pełnej szyderczych śmiechów samotności,
próbuję rozbić czarne szkło,ale zbyt słabo chyba się modlę.
Tak cierpię,staram się zagasić spokojem bunt niekochanego serca,
lecz ono ma władzę nade mną i nie odpuści,dopuki nie odnajdzie szczęścia.
Wydrapię sobie oczy,odetnę dłonie wyciągnięte w błaganiu,
połknę język spragniony słodyczy smaku.
Zatkam uszy rozgrzanym ołowiem,by nie słyszały uśmiechów tych zakochanych,
ale to wszystko nie pomoże,to wszystko na nic.
Bo wciąż będę tym kwiatem,co czeka na Anioła,
wciąż będę marzył,pragnął miłości.
Tak niewiele,tylko jedno życie,tylko Ciebie chcę Aniele,
a Ty milczysz,nie widzę Cię,nie mogę odnależć spełnienia.
Błądzę,nie siedzę na laurach,by spływały dobra na kroplach deszczu,
nie czekam na słońca odpowiedż,nie jetsem skałą,co nie rusza się z miejsca.
Mój krzyk,niby cichy,a głośniejszy od gromu apokalipsy,
moje prośby jak wiertła wwiercają się w nieba nieprzeniknione myśli.
Chcę kochać,potrzebnym być,a nie na tej stercie niczego,co mam,zachłysnąć się rozpaczą,
i odejść niespełniony,bólem pokonany.
Mam serce i duszę,może nic więcej,
gdzie dla takich jak ja jest przygotowane jakieś miejsce?
Czy naprawdę nie zasłużyłem na słowo:Kocham,kochanie,
tęsknię,bądż przy mnie,nie,nie zostawię?
Jestem tu,między ciasnymi granicami tego miasta,
chodzę po tych ulicach,mijam ludzi,słyszę drzewa,rzeczki,ptaki.
A jednak nie ma mnie,bo nikt nie widzi,
już nie wiem co robić!Jak odnależć przyszłość?
Ja nie mam czasu,ból odbiera mi widzenie w przód,
żadnej radości,bo sam ciągle,tylko sam na sam z sobą,tylko pustka i smród.
Nie mam już sił,to nie desperacja,
to serca żałosny ryk,to umieranie.

autor

rebel

Napisany: 2007-02-19 Dodano: 2007-02-19 11:55:06

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie