Zamarznięta poezja

Obserwuję łabądki na spacerach ,coraz więcej ich na
rzekach .

Jeden zapomniany jednak zawsze będzie

Ostatni wers...dotknął czułej struny, i obecność
łabędzi w wierszu. Kocham łabędzie. Przez całą zimę i
ostatnie pół roku obserwuję nad Odrą sześcioosobową
rodzinę łabędzią - dwa białe dorosłe, czyli rodzice i
czworo szarych mniejszych. Czad! Gdy nie widzę jednego
z nich, to boję się czy coś mu się stało i rozglądam
gdzie zakręcił. Jest jeden wśród dzieciaków, który
często gdzieś z boku pływa, albo nie nadąża, albo
zaciekawia się gdzieś... Najgorzej, gdy jednego z
białych brakuje...Na szczęście na drugi dzień już są
znów w komplecie. Niesamowite ptaki, piękne, idealne i
razem, wierne sobie

Dobry, życiowy i smutny wiersz.

a wszystko zależy od nas samych i dobrze by było,
gdyby kazdy spojrzał spokojnie z dystansem na swoje
zachowania, wtedy być moze nieco ciszej i z
poszanowaniem dla drugiego umielibyśmy rozmawiać.
Takie to mnie rozmyslania naszły po tym wierszu i tym
co dziś jest pokazywane w mediach. Smutne to.

Arku,

Pięknie i mocno.

Chylę czoła.

Serdecznie pozdrawiam :)

Arku ... łabędzie łączą się w pary na całe życie ... i
prawdą jest że poezji słowa są jak śpiew ... bo i
wyjątkowe i żyć bez nich nie da się ... gdyż jak ja to
mówię „ latają dziury w niebie”

Pięknie, obrazowo i wzruszająco...
Pozdrawiam, Arku :) B.G.

Dzięki Nureczko za piękny i mądry komentarz. :):)

Ciekawie i z podtekstem i ważnym przesłaniem. Mimo
ciepła na zewnątrz dużo się nazbierało lodu do
skruszenia. Oby nie było za późno - jak zwykle, bo
reakcja na zło, obojętność powinna być natychmiastowa.
Zło rodzi się z przyzwolenia...
Pozdrawiam

Smutny ale jakże piękny

Do końca razem, później pozostał ból, ach ten Bóg, z
demencją
:(
Pozdrawiam serdecznie
;)

tak, bądźmy razem, czas tak pędzi... bardzo piękny
wiersz :-)

Wiersz na plus,bardzo ładny.Pozdrawiam :)

Dzięki Emilio za komentarz i osobistą reminiscencję.
Pozdrawiam :):)